คุณทำดีพอแล้วหรือยัง?

บทความนี้เป็นบทความแรกนะครับที่ผมเขียนขึ้นเองเพราะเป็นความรู้สึกจากใจจริงๆ วันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ระหว่างที่ผมรอเพื่อนที่กำลังเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวอยู่นั้น ในมหาวิทยาลัยของเรานี่เองครับ พอจะทราบกันไหมครับว่าผมเห็นอะไร? (ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนนะครับถ้าผมจะใช้คำที่ไม่สุภาพไปบ้าง)ผมเห็นคุณแม่จูงลูกของเค้าซึ่งน่าจะพิการทางสายตา มาเรียนที่มหาวิทยาลัยครับ ในใจผมก็เลยคิดว่าขนาดคนที่พิการทางสายตาเค้ายังอยากที่จะมาเรียน ยังอยากที่จะใฝ่หาความรู้ แม้จะยากลำบากแค่ไหน แล้วตัวเราล่ะ? ทำอะไรอยู่ ตั้งใจเรียนแล้วหรือยัง? แล้วยังคุณแม่ของนักศึกษาคนนั้น คุณแม่ ผู้ซึ่งเสียสละ ทั้งแรงกาย แรงใจและเวลาเพื่อให้ลูกอันเป็นที่รักได้มีการศึกษา เค้าค่อยๆจูงลูกของเค้าพาเดินออกจากมหาวิทยาลัย(ซึ่งน่าจะกลับบ้านแล้ว) คุณก็รู้สึกได้ถึงความรักของแม่ด้วยใช่ไหมครับว่า ถึงแม้วันหนึ่งถ้าเราจะพิการหรือเป็นอะไรไป ก็ยังมีคนที่ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีวันทิ้งเราเป็นอันขาด นั่นก็คือ คุณพ่อ และคุณแม่ของเรานั่นเอง แม้ว่าในวันนี้เราอาจจะยังไม่เห็นแต่ ถ้าวันนึงคุณเดือดเนื้อร้อนใจขึ้นมาจริงๆเชื่อเถอะครับว่า คุณแม่ของคุณจะเป็นยิ่งกว่าคุณอีก ฝากเอาไว้ให้คิดกันนะครับ ^^